Vanaf onze ligplaats in de gracht is het maar een heel klein stukje varen om weer op het van Harinxmakanaal te komen. We volgen dit kanaal tot zo ongeveer het zuidelijkste puntje van Franeker. Daar gaan we de Aremer vaart op.
Deze vaart heeft veel vaste bruggen waar we allemaal gemakkelijk onderdoor kunnen. Afgezien van het gegeven dat hij wat smal is, is het gemakkelijk varen. Totdat we op een punt komen waar de vaart lijkt dood te lopen. Dat kan natuurlijk niet, maar zo lijkt het wel. Totdat we heel dichtbij zijn: dan blijkt de vaart ineens haaks om te buigen. Daarna direct weer maar nu de andere kant op zodat we in feite nog steeds rechtdoor gaan.
Een stuk verder varen we door Arum. De vaart is hier smal maar er liggen ook nog boten langs de oever afgemeerd zodat het hier extreem smal is voor ons om door te komen. Gelukkig lukt het zonder schade te maken.
Net buiten het dorp is de kruising met de Harnzer Feart.. Daar aangekomen zien we in de verte een ander jacht onze kant opkomen. Omdat het overal zo smal is en we hier wel de ruimte hebben wacht ik hier even tot het jacht ons gepasseerd is.
We zijn nu Arum voorbij en varen in de richting van Witmarsum dus de vaart heet hier dan ook logischerwijs de Witmarsumer vaart.
Meestal is de doorvaarthoogte de beperkende factor om ergens te kunnen varen, of de diepgang. Maar het is werkelijk absurd hoe smal de vaart is door Witmarsum. En dan liggen er ook nog bootjes langs de oever afgemeerd en zijn er rare bruggen die vlak achter een haakse bocht liggen zodat hier varen zonder iets te raken werkelijk een kunst is. Evengoed kijken de inwoners van Witmarsum niet op van een boot door hun vaart.
Als we Witmarsum hebben verlaten vaart er een kano voor ons. Gelukkig zijn die altijd smal dus daar hebben we geen hinder van, waarschijnlijk andersom.
Rond kwart over een komen we bij een brug in een weg naar een boerderij. Het is een lage brug die weliswaar automatisch bedient wordt maar waar we zelf eerst op een knop moeten drukken. Helaas is de knop bevestigd op een paal vlak voor de brug waardoor we de brug heel dicht moeten naderen om erbij te kunnen. Dan nog moet Sue-Ann vanaf het voordek proberen te knop te bereiken, hetgeen haar niet meevalt. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch en begint even later met veel kabaal de brug open te gaan en kunnen we onze weg weer vervolgen.
Er resteert dan nog maar een klein stukje totdat we in de gracht van Bolsward zijn. Hier komen we bij de Sint Jozefsbrug die door de brugwachter van Bolsward moet worden bedient. Daartoe moet je hem opbellen en als we dat doen krijgen we te horen dat hij er aan komt. Voor de veiligheid maak ik maar even vast aan een meerstoel.
Als we een paar minuten later door de brugopening varen geeft de brugwachter aan dat we meteen linksaf kunnen gaan voor een ligplaats in de "haven". Ik had me voorgesteld om in het zuiden van Bolsward af te meren maar misschien is dit ook wel goed.
We leggen aan aan de noordkant van de gracht. Ook hier is de walstroom bij het liggeld inbegrepen en het toiletgebouwtje staat op 5 meter afstand van onze boot. Het is een bijzonder gebouwtje dat voor twee derde deel in de grond gegraven is. Volgens een bord is het gebouwd met Europese subsidie. Om er gebruik van te kunnen maken moet je over een pasje beschikken. Dat pasje wordt in principe door de havenmeester uitgereikt bij het voldoen van het liggeld, maar die komt pas na zes uur. Het alternatief is aan de brugwachter vragen. Gelukkig komt die af en toe in de buurt om een brug te bedienen dus kunnen we het hem zo vragen.
Sue-Ann wil aan boord blijven maar ik wil toch wel even rondneuzen in de buurt. Ik neem daarvoor de stokoude maar supernette Union vouwfiets. Helaas verzuim ik om de borging goed aan te brengen waardoor het scharnier verbogen raakt als ik van een stoeprand af fiets. Ik probeer het terug te buigen maar dat lukt me niet. Met de fiets in de hand loop ik terug naar de boot en probeer daar op het grasveld naast de boot alsnog de verbuiging te corrigeren. Dat lukt me totaal niet en het enige dat ik ermee opschiet is dat de verbuiging een stuk erger is geworden. Ik besluit het op te geven en de andere fiets te pakken. Hoewel ik voor de vakantie zowel de binnen- als de buitenbanden heb vervangen heeft deze fiets toch een lekke achterband. Daarom probeer ik de band te plakken. Een hoop tijd ben ik in de weer met een bakje met water en bandenplakspullen. Ik vind het lek wel, maar als ik na het plakken de band weer heb opgepompt is deze enige ogenblikken later wederom leeg. Bah! Het doet mijn humeur geen goed en ik besluit te voet het centrum rond te lopen.
We brengen de avond door met het kijken van een film op Netflix.
No comments:
Post a Comment