Er zijn een aantal draaibruggen bij waarvan ik dacht dat die zelfbediening zijn, maar ze staan open, dus we kunnen in een keer doorvaren naar de sluis die middenin het dorp ligt. Daar moeten we dan weer even wachten natuurlijk. Dan nog een paar bruggen die open staan of snel open gaan en dan zijn we op het plekje waar sinds dit jaar een toiletgebouwtje staat.
Sue-Ann gaat eerst douchen. Ik ben even binnen bezig en als ik weer buiten kom staat er een groepje mensen naar de boot te kijken. Er ontstaat een gesprek, in eerste instantie over dat er een hoeklijn achterop het roer moet. De man die dat onderbouwt met praktijkervaring blijkt twintig jaar als jachttimmerman gewerkt te hebben op een werf. Omdat ik nog een hoop timmerwerk moet doen aan de boot vragen we hem om informatie. Hij komt binnen en legt me geduldig uit hoe en wat ik moet doen en in welke volgorde, welke materialen ik zou moeten gebruiken, etc.
Het is intussen al half twaalf, Sue-Ann heeft al gedoucht, dat moet ik nog doen. Als ik klaar ben komt er net een boot aanvaren. Ik denk: snel losmaken en er achteraan, dan kunnen we mee door de laatste brug in Gorredijk. De boot voor ons walmt erg en stinkt, ook op wat ruimere afstand.
De eerstvolgende plaats is Terwispel, waar ook een brug is. De brugwachter die de brug net heeft open gedaan komt nu deze brug bedienen.
In verband met de stank laat ik een groot gat vallen tussen ons en de stinkboot. We komen eerst nog onder een viaduct door van de A7, maar daar kunnen we zonder problemen onderdoor. De brug bij Tijnje gaat eerst voor hem open later nog eens voor ons.
Iets verderop sluit de Skipsleat aan. Dat is een stukje turfroute dat sinds kort weer bevaar is. Wij gaan echter verder richting Oldeboorn. Sue-Ann heeft beschuit met aardbeien gemaakt, maar ik durf het niet te eten wat ik heb beide handen nodig om door het dorp te manoeuvreren. Het is een waanzinnig mooi dorpje met hele oude huizen aan de vaart. Er zijn maar liefst drie bruggen, allemaal draaibruggen. Bij de eerste vraag ik me af: is het zelfbediening? De stinkboot ligt voor de eerste brug te wachten als wij deze brug bereiken. Maar in WinGPS staat er niet bij dat het zelfbediening is. Er hangt een bordje met openingstijden op de brug, dus dat is ook al een beetje een teken dat het geen zelfbediening is. We moeten dus even wachten, waarbij ik probeer de boot een beetje op een fatsoenlijke plek te krijgen. Dat valt niet mee want de vaart is smal, de stinkboot ligt voor ons en een sloepje ligt achter ons. Nog wat kleinere bootjes varen er tussendoor, want zij kunnen zo wel onder de brug door.
Een omvangrijke vrouw maakt de bruggen open. Vooral de laatste brug is lastig te passeren: deze ligt in een bocht en de opening is erg smal.
We varen nu op een riviertje, de Boorne, dat door het landschap kronkelt. Het is een prachtige omgeving. De stinkboot en de sloep zijn een stukje voor ons omdat zij wat sneller varen dan wij.
Rond half drie tuffen we Nes binnen. Ik zie een brug open staan, maar wel haaks op onze vaarrichting. Even later zien we hoe het sloepje en de stinkboot de brug passeren. Het licht staat op rood/groen en springt op groen. De brugwachter heeft ons dus gezien en geeft ons gelegenheid om meteen mee te gaan door de brug. Maar als ik pal voor de brug ben springt het licht ineens op rood. Al varende was ik al op zoek naar een brugwachter en/of het brugwachtershuisje, maar zag het niet. Ik ga volop in de achteruit om een noodstop voor de brug te maken. Maar er gebeurt verder nog niets, dus dan maar door rood. Na de brug vraag ik me af: moet ik hier al de bocht om? Sue neemt even snel het roer over terwijl ik naar binnen schiet om snel even op de computer te kijken. Ja, daar moesten we dus heen. We zijn er al voorbij dus draaien we en varen naar het remmingwerk om op de knop te drukken die daar geplaatst is. Het blijken dus automatische bruggen te zijn! Het grappige is dat de stinkboot en de sloep te ver zijn doorgeschoten, zijn omgekeerd en nu achter is liggen.
We vervolgens onze weg, komen een klein meertje tegen en iets verder een wat groter meer, het 'Peenster Ee'. In feite is dat een deel van het Pikmeer waar Grou aan ligt. Er ligt hier echter een engte tussen. Op beide meren wordt intensief gezeild, veel cursisten. Precies op de engte vaart een cursist aan de verkeerd kant van de vaargeul. Een begeleider in een klein motorbootje komt hem assisteren, maar Sue (zij staat aan het roer) wil naar links uitwijken terwijl dat uiteraard de kant is die zij op willen en moeten. Dus ik roep: "nee! Andere kant!" Sue-Ann schrikt zo dat ze de knop van het roer heel lang vasthoud zodat we rechtstreeks op het riet afvaren.
Ik grijp maar even in door de gashandel terug te zetten in de achteruit, maar dat lukt niet helemaal omdat Sue-Ann met de stoel min of meer bovenop de handel zit als deze neutraal staat. Dus Sue stapt er vanaf, motor in de achteruit en net op tijd staan we stil. "Hij doet 't niet" klaagt ze. Maar het werkt wel, maar ze heeft het roer helemaal op het uiterste gezet en moet nu dus bijna helemaal de andere kant op. Dat lukt wel.
Ik mag nu zelf verder varen. We moeten het PM kanaal oversteken dus misschien is dat ook wel iets verstandiger. Doel is de watersportvereniging van Grou. Het ligt direct aan het Pikmeer, maar daar zitten ook diverse watersportbedrijven en de gemeentelijke haven. Ik vaar maar naar de richting waar ik een grote hoeveelheid boten zie.
Op de eerste steiger die we naderen staat een bord dat we daar niet mogen afmeren. De tweede ook niet. Op de derde staat geen bord, maar wel een pomp. Sue-Ann heeft intussen de havenmeester aan de telefoon (het telefoonnr stond op een bord) en die wijst ons een plek aan. Een prima box waar we, met de kont naar achteren, prima kunnen in- en uitstappen.
Sue-Ann wil wassen, dus die gaat de wasmachine en de droger proberen te monopoliseren. Ik ga een stukje fietsen om wat rond te kijken en foto's te maken in Grou. Ik kom er al snel achter dat we in de gemeentelijke haven liggen in plaats van bij de watersportvereniging. Maar het is evengoed goedkoop en er zijn prima voorzieningen.
Als ik een poosje later terug ben en Sue-Ann weer een keertje op en neer is geweest naar het waslokaal verteld ze me dat iemand haar was uit de wasmachine heeft gehaald en er nu zelf mee aan het wassen is. (Ze weet niet wie).
Een uurtje later gaan we eten. Er is een theehuis pal naast het havenkantoor. Sue-Ann wil dicht bij de wasmachine- en droger blijven zodat ze snel na deze was er weer een volgende in kan doen, dus we eten daar. Als het tijdstip is aangebroken dat de was ongeveer klaar zou moeten zijn sneakt ze snel even naar het waslokaal, maar komt vrijwel direct wat teleurgesteld terug: de was is nog niet klaar. Even later probeert ze het nog een keer. Terwijl ik in mijn eentje zit te wachten zie ik een vrouw een paar tafeltjes verderop ook alleen zitten. Als haar partner even later terug komt meen ik iets op te pikken dat over ons gaat. Als Sue-Ann terug komt is ze weer teleurgesteld: iemand was haar voor. Maar ze weet wel wie het was, want hij heeft een complimentje gemaakt dat de was lekker ruikt. Ik vraag: is dat hem, voorzichtig de persoon aanduidend? Ja, dat is hem. Dat is grappig: zitten twee mensen in een restaurant te azen op de wasmachine zonder het van elkaar te weten.
Deze plek in de haven is geen fijne plek. Grote golven van het meer en het PM kanaal doen de boot bijna continu schommelen. Ik word dan een soort zeeziek als ik probeer te lezen of op de computer te werken.
No comments:
Post a Comment